- Po co tu przybyłeś?  - pyta pustynia. 

- Po siebie.

O tym, jak pustynia pomaga nam odnaleźć, pozbierać i poskładać opustoszałe i zagubione cząstki siebie oraz poznać najgłębsze zakamarki naszej duszy.

Co jest Twoją pustynią?

Po jaką część siebie przychodzisz tym razem?

Dlaczego pustynia?

Pustynia jest pusta, jak sama nazwa wskazuje – powiedziałby mój drogi przyjaciel.

Kryje w sobie paradoks stworzenia i egzystencji. Na pustyni nie ma życia. W otaczającej wokół pustce, życie wychodzi z wewnątrz, poznajemy swoją duszę.

Pustka, nicość, cisza. Miejsce, które pozwala się wyciszyć, wsłuchać w szepty wiatru i wpatrzeć w ciemność nocy wydobywając ciepło z głębi swojego ciała, wczuć w bicie swojego serca… i znaleźć siebie. W miejscu, gdzie, niczym drobny piasek, jesteśmy rozłożeni na części pierwsze, by w tym samym piasku, znaleźć części siebie, swoje kości, kręgosłup jaźni, esencję naszej duszy i istnienia.

Spotkać się twarzą w twarz, oko w oko, z własną duszą, swoją prawdą bijącą naszym sercem, mocniej, prosząc o wsłuchanie i wysłuchanie, pragnąc nam coś zakomunikować i pomóc, znaleźć wszystko to, co zagubione i zapomniane, gdzieś po drodze życia. I tak maszerujemy, krok po kroku, znajdujemy i zlepiamy części siebie, kawałek po kawałku, układamy w całość. A części mogą być różne. Mogą być te zranione, zapomniane, opuszczone, okłamane, oddane w niewłaściwe ręce, zaniedbane, czy kompletnie nieznane. I kiedy tak składamy i poznajemy siebie, zadajemy sobie pytania, a pytań pojawia się bardzo wiele, tyle, że piaski pustyni pomagają nam przesiewać wszystkie pytania i podają na ręce tylko te najważniejsze. Pytania pustyni są paradoksalnie bardzo proste, bo są pytaniami duszy, a ta wie co najważniejsze i wie, jakie pytania zadawać.

A po co ty udasz się na swoją pustynię?

Po co tu przybyłeś? – Pyta pustynia. Czy będą to części Ciebie, które potrzebują być zauważone? Części Ciebie, które proszą o troskę i miłość? Części Ciebie, które czekają na akceptację? A może jest to część nas, której kompletnie nie znaliśmy? A może część Ciebie, która została pogrzebana? A może przychodzisz na pustynię po wybaczenie? A może po prostu, po części siebie, które oddałeś innym lub niechcący zostawiłeś gdzieś w drodze. A może część Ciebie będąca geniuszem życia proszącym o pozwolenie na manifestację poprzez Ciebie i Twoje marzenia?

Chodźmy na pustynię, odwiedzajmy siebie.

Co jest twoją pustynią?

W jaki sposób chcesz podarować sobie odrobinę odosobnienia i uważnej, świadomej samotności ku spotkaniu swojej duszy? 

Czy będzie to vipassana, jogowy retreat, weekend w górach? Czy będzie to spacer na łonie natury, z dala od jakichkolwiek dystrakcji i wpływu z zewnątrz? Sesja medytacji? A może 5 minut, zwyczajne 5 minut w ciszy, czas na zamknięcie oczu, wsłuchanie się w bicie swojego serca i zadanie sobie pytania:

Co jest dla mnie ważne?

I wychodząc z pustyni, z wiedzą, mądrością i odpowiedzią duszy, stawiać pierwsze kroki życia, za każdym razem, po każdej wizycie, na nowo.

Idź na pustynię

Złote piaski odwiecznego życia naświetlają nam prawdę naszego istnienia. Pustynia, święte miejsce spotkań i komunikacji naszej duszy, czeka na nas, cierpliwie, by pomóc nam pokochać siebie i życie, raz jeszcze.

Don Juan de Marco zadał cztery pytania dotyczące wartości życiowych - Co jest święte? Z czego stworzona jest dusza? Co jest warte życia? Co jest warte umierania? - podając odpowiedź na każde: tylko miłość.

Pustynia zadaje nam trzy:

Czego szukasz?

Co przyszedłeś znaleźć?

Czego pragniesz?

Odpowiedzią na każde jest jedno: siebie.

Widzisz i tak wedle słów Rumiego: „Czego szukasz, szuka Ciebie”, tak nasza dusza szuka nas i pragnie nas, byśmy jeszcze raz na nią spojrzeli i ją zobaczyli, byśmy ją poznali i uszanowali, i pokochali głębiej, bezgranicznie i bezwarunkowo, bo jej głębia, jej piękno, jej prawda i źródło, są nieskończone i wieczne, a jej mądrości i miłość czekają, niczym skarb, by być odkryte. 

Idźmy na pustynię.

Certified Tantra Practitioner
Żaneta Najgebauer
Instagram: zanetanajgebauer